umrzeć z głodu - tłumaczenie na angielski oraz definicja. Co znaczy i jak powiedzieć "umrzeć z głodu" po angielsku? - starve to death, die of hunger
Nawet jeśli masz dużo tkanki tłuszczowej pozostałej do spalenia, nadal możesz umrzeć z głodu, jeśli nie masz wystarczającej ilości mięśni, ponieważ ważne mięśnie, takie jak serce, zostaną osłabione do punktu, w którym przestaną działać. Z tego powodu lekarze zwykle uważają utratę wagi o 40 do 50 procent za
Niestety zapewne większość miejsc, które już od stycznia układają dla gości pełne afrodyzjaków menu degustacyjne, jest już zarezerwowanych aż do poniedziałkowego śniadania. Oczywiście zachęcamy do upewnienia się, czy nie ma wolnych stolików na perliczki i ośmiornice w Dwie Trzecie lub na inspirowane twórczością The Rolling Stones rockowe menu w L’enfant Terrible. A może znajdą się jeszcze miejsca na nieco bardziej przystępne cenowo walentynkowe zestawy w AïOLI, Banjaluce lub MOMU? Jeżeli jednak jak i my zamierzacie spędzić ten weekend w dresach z dala od zakochanego, miejskiego zgiełku, różowych serduszek oraz gęstych zasieków z ciasno splecionych dłoni, może skorzystacie z naszych pomysłów, jak przetrwać święto miłości w domowych pieleszach i nie umrzeć z głodu. Zwłaszcza, że skoro w tym roku Walentynki przypadają w niedzielę, to ich obchody w restauracjach radośnie rozpełzły się na cały weekend, więc zapewne już dzisiaj będziecie mieli problemy ze stolikami. ;) słodycze zawsze są dobrym rozwiązaniem ;) Jedzenie na zamówienie Na szczęście zawsze można liczyć na restauracje i portale dostarczające jedzenie do domu tak skutecznie, że nawet w razie apokalipsy zombie potrafiłyby pewnie dowieźć uwięzionym w domach ratujące życie i samopoczucie posiłki. My nigdy nie zawiedliśmy się na działaniu portalu na którym można znaleźć kilka restauracji serwujących naprawdę smakowite kąski. Znajdziemy tu napakowany smakiem tex-mex od Loco Mexicano, elegancką polską kuchnię Varso Vie, wegetariańskie pyszności od Veg Deli, zawsze świeże sushi od Besuto, a nawet cenione pizze i pasty od Mamma Marietta Ristorante Italiano. Warto przyjrzeć się także oficjalnym stronom internetowym różnych lokali, naszych zastrzeżeń nie budzi dostawa np. od Namaste India czy Trattoria Rucola. Przepisy na domową ucztę Jeśli macie smykałkę do garów, wiele działających na ślinianki przepisów można znaleźć na naszych ulubionych kulinarnych blogach. Zróbcie więc szalone zakupy, naostrzcie najlepsze noże, przywdziejcie odświętny fartuch i wyobraźcie sobie, że jesteście Anthonym Bourdainem we własnej osobie, a efektem na pewno olśnicie czyjeś lub swoje podniebienie. Przystawka od Magiczny Składnik: Tatar z czarnym kawiorem i marynowanymi grzybami intensywnie rozbudza smakową wyobraźnię, pomyślcie o doskonałej polędwicy wołowej podkręconej pękającymi w ustach kuleczkami czarnego kawioru i kremowym żółtkiem uszlachetnionym kroplami lnianego oleju. Dania główne od Kwestii Smaku: Sałatka z papają i kurczakiem pieczonym w pistacjowej panierce – lekkie, świeże i w dodatku cudownie chrupie pysznymi pistacjami. Łosoś z kokosowym chrustem– od kiedy po raz pierwszy porwałam się na ten wspaniały i prosty przepis, robiłam już z milion eksperymentów wykorzystujących kokosowy chrust, niezwykle aromatyczny i przywodzący na myśl wakacje w jakimś orientalnym raju. Zdradzę wam, że genialnie wchodzi z lodami waniliowymi. Deser od Baziółki: Ciasto czekoladowe z rozmarynem – o tej porze roku nie będzie niestety łatwo przystroić ciasto owocami tak piękne jak na zdjęciach, za to niecodzienne połączenie czekoladowo czekoladowego ciasta ze świeżymi listkami rozmarynu z pewnością podbije każde serce. Zamiast malin, truskawek i jagód, sprawdzić się mogą gruszki lub pomarańcze. Pyszne zakupy W zachowaniu pysznego nastroju pomogą na pewno smakowite zakupy. Jest szansa, że w najlepszych cukierniach nie będzie straszliwych kolejek i uda się nam wszystkim zaopatrzyć w rozpływające się w ustach, zachwycające praliny, desery, ciastka. Po wypełnione słodkimi cudami pakunki wybierzcie się do polecanych przez nas cukierni: Top 10 warszawskich cukierni! Jest coś i dla fanów smaków słonych, nieoceniona Magda Gessler postanowiła wypieścić podniebienia smakoszy czymś absolutnie wyjątkowym, romantycznymi afrodyzjakami, produktem niespotykanym wcześniej w lodówkach Polaków, randkowymi parówkami z lubczykiem Besos. Jakiekolwiek aktywności wybierzecie na ten nieco przymusowo romantyczny weekend, degustacyjne menu czy litr lodów lub pudełko czekoladek z psem na kanapie, niech będzie pysznie, relaksująco i miło, bo ostatecznie pełny brzuch i szczęście najważniejsze. Besos! <3 ;) Anna Szczotka redaktor naczelna
Wolał/a byś umrzeć z głodu czy pragnienia? 2012-10-18 20:10:38 Wolałbyś umrzeć z głodu czy z pragnienia 2013-05-08 11:39:49 Jaka śmierć jest gorsza ? 2012-03-02 19:59:14 Przykłady Trudno przekonać samą siebie, że czas umrzeć z głodu, kiedy ma się jeszcze coś do sprzedania. Mało kto jednak wie, że ów „Nanook” umarł z głodu rok po ukończeniu zdjęć. Literature Gdyby wszyscy umarli z głodu, barbarzyńca już by wrócił. Literature Wiedział, że umrze z głodu, nim zdoła się przekopać na drugą stronę. Literature Tutaj mogą tylko prosić o jałmużnę albo umrzeć z głodu. Literature - A zatem przez ten czas musimy się kryć przed jeźdźcami królowej Sheziry i nie umrzeć z głodu. Literature Wargi tego człowieka zrosły się ze sobą i mężczyzna umarł z głodu. Literature Większość tych, którzy nią gardzą, umarłaby z głodu, gdyby infrastruktura techniczna zniknęła. Literature – Jak pan myśli, jako lekarz: czy lepiej jest zatruć się płynną podpałką do węgla, czy umrzeć z głodu? Literature Gdyby nie wzięła tych kluczy, musiałaby się poddać i zamarznąć tutaj albo umrzeć z głodu. Literature Może nas rozszar- pać swoją siłą lub spowodować, że umrzemy z głodu, jeśli wstrzyma swój coroczny wylew. Literature – I może umrzeć z głodu u boku tej stukniętej nędzarki? Literature Tamten człowiek umarł z głodu, gdyż niewątpliwie sądził, że na pustyni nie znajdzie pożywienia. Literature - Do tej pory pewnie umrę z głodu, ale lepsze to, niż jeść w samotności Literature – Potrzeba tygodni, żeby człowiek umarł z głodu. Literature Nie byłam utalentowaną kucharką, ale gdybym nie gotowała, wszyscy umarlibyśmy z głodu. Literature – Przecież ja tu umrę z głodu – powiedział Abban, obracając miską z wodnistą kaszką Literature Wytyka z ekscytacją: – Harrison nigdy nie pozwoliłby, byśmy umarli z głodu. Literature Przecież chłopcy nie umrą z głodu, jeśli nie dostaną masła, brzoskwini czy odrobiny dźaggeri[76]. Literature Za miesiąc i tak wszyscy umrzemy z głodu. Szybciej by umarła z głodu, niż wystawiła się na pośmiewisko sąsiadów z Toreny. Literature Jeżeli w tych tunelach nie znajdziemy czegoś, co by nam pomogło, umrzemy z głodu. Literature – Gotowe – oznajmiła. – Nie umrą z głodu. Literature Longstreet... ten pewnie wpełzłby w jakąś dziurę i umarł z głodu. Literature Bardzo chciałbym śpiewać w stanach, ale codziennie sobie wmawiam że jestem brzydki, debilem itd. Więc sie poddaje. Mówię sobie że chce umrzeć i wiecznie śnić że śpiewam na scenie w stanach. Jak szybko i bezboleśnie umrzeć. I proszę nie pitolcie mi tu że życie jest ważne iwg, dla mnie nie jest ważne. To pytanie ma już Skończyć z nadmiarem, ale bez wyrzekania się przyjemności? Nigdy więcej już nie pomylić potrzeby jedzenia, prawdziwego głodu, z ochotą na jedzenie? To JEST możliwe, właśnie z tą metodą, której zasad można się nauczyć w ciągu 10 dni, a następnie przestrzegać przez całe życie. Oto wyjaśnienia i ćwiczenia praktyczne pod okiem doktora Gérarda Apfeldorfera, specjalisty od żywienia. Wyrażenie „mieć oczy większe niż brzuch” oddaje z całym wdziękiem i elokwencją ten rodzaj zachowania, który sprawia, że mówimy sobie często pod koniec posiłku, niczym ten kruk z bajki, że nic już więcej w siebie nie wciśniemy. Obietnica, która bardzo przypomina te, składane w pierwszy dzień nowego roku, szczere i bardzo szlachetne, ale równie bardzo rzadko dotrzymywane. Jednakże, w dziedzinie zachowań dotyczących jedzenia, umiarkowanie jest jedyną poważną alternatywą dla drakońskich pustoszących diet albo dla zupełnej beztroski, która pozwala na wszystkie możliwe ekscesy, niebezpieczne dla zdrowia. Praktykowanie umiarkowania przechodzi przez kluczowy etap: należy ponownie nawiązać kontakt ze swoimi wrażeniami, uczuciami, odczuciami cielesnymi. A to oznacza, jak wyjaśnia Gérard Apfeldorfer, który jest psychiatrą i psychoterapeutą, bycie zdolnym do rozróżniania dwóch rodzajów głodu: głodu fizjologicznego oraz głodu psychologicznego. Co to jest? Głód fizjologiczny oznacza potrzebę pożywienia z punktu widzenia potrzeb ciała: energia, niektóre składniki odżywcze, itp. Głód psychologiczny natomiast to ochota na zjedzenie czegoś, która działa jak mechanizm obronny przeciwko niekontrolowanym i niemożliwym do kontrolowania emocjom, negatywnym bądź pozytywnym. Niezbędna jest więc umiejętność rozróżniania tych dwóch rodzajów głodu, abyśmy mogli nauczyć się jeść tyle, ile trzeba. Bez ekscesów i bez frustracji. Kiedy tylko uda nam się zidentyfikować głód psychologiczny, wystarczy tylko określić swój próg sytości, ten punkt równowagi między przyjemnością z jedzenia oraz usatysfakcjonowania potrzeb naszego organizmu. Bądźmy szczerzy: jeśli zasady, które należy respektować, są naprawdę proste, to jednakże ich zastosowanie w życiu codziennym będzie wymagało, na samym początku - wysiłku oraz, a raczej przede wszystkim - cierpliwości. Ten dziesięciodniowy program, który opiera się na dziesięciu kluczowych punktach, jest przede wszystkim uświadomieniem sobie kilku podstawowych faktów i reguł, których należy następnie bezwzględnie przestrzegać, aż do momentu kiedy takie zachowanie stanie się dla nas zupełnie naturalne. Oryginalność tej metody? Sami zostaniecie sędziami własnego komfortu oraz dobrego samopoczucia związanego z jedzeniem. 1. Poczuć głód Spróbujcie nic nie jeść przez cztery godziny. Jeśli ten pomysł was przeraża, może to znaczyć, że boicie się nieprzyjemności. Będziecie jednak mogli się konkretnie przekonać, iż nie dzieje się nic złego, nie nastąpi żaden dramat! Jeśli nigdy nie odczuwacie głodu, może oznaczać, że jecie „z wyprzedzeniem", czyli że się przejadacie, aby powstrzymać strach przed brakiem jedzenia. Może to również oznaczać, iż całkowicie straciliście kontakt z waszymi potrzebami żywieniowymi. A jeśli, zupełnie na odwrót, jesteście cały czas głodni, mylicie być może głód psychologiczny z głodem fizjologicznym. Objawy głodu u każdego manifestują się inaczej. Wśród najczęściej pojawiających się objawów głodu jest uczucie osłabienia, czyli brak energii, niewielkie zawroty głowy, a także problemy z nastrojem, czyli zirytowanie, podrażnienie. Rada: celem jest nawiązanie czystej i spokojnej relacji z jedzeniem. W czasie tego małego 4-godzinnego postu, oddajcie się całkowicie swoim zajęciom, bez czujnego obserwowania sygnałów wysyłanych wam przez ciało. Pozwólcie, aby same do was przyszły. 2. Ustalcie rutynę Aby fizycznie poczuć głód, a następnie uczucie sytości, powinniście regularnie ich doświadczać. Jedzcie swoje posiłki o stałej godzinie i takie samo śniadanie każdego ranka. Po dziesięciu dniach, powinniście odczuwać głód tuż przed godziną jedzenia, ale także lepiej postrzegać swój próg sytości. Rada: unikajcie nowych smaków. Lepiej jest ustalić swój próg sytości na podstawie znajomych pokarmów. 3. skoncentrujcie się na smaku Zwróćcie uwagę na pierwsze kęsy. To właśnie one informują nas o smaku pokarmu: czy jest słone? A może za słodkie? Gorzkie? Rozpływa się w ustach? Jest dobre czy odrażające? To zatrzymanie się na chwilę na smaku jest sprawą zasadniczą, ponieważ na podstawie pierwszych kęsów wyobrażamy sobie smak następnych. To wyjaśnia dlaczego jesteśmy w stanie pochłonąć aż do ostatniego kawałka wstrętne czekoladowe ciasto - ponieważ wyobraziliśmy sobie wcześniej, że jest przepyszne. W przeciwieństwie do naszego realnego zmysłu smaku, nasza wyobraźnia nie zna zmęczenia. Kiedy natomiast naprawdę przywiązujemy wagę do smaku, wtedy przychodzi moment, kiedy przyjemność z jedzenia zaczyna blaknąć. Smak się zmienił, możemy się zatrzymać. Rada: jedzcie małymi kęskami. Używajcie zębów, języka, podniebienia. Odłóżcie sztućce, kiedy przeżuwacie. 4. Zwolnijcie Nasz organizm potrzebuje do 15 do 30 minut, zanim sygnały o sytości zostaną dostrzeżone i zarejestrowane. Wiadomość między żołądkiem a mózgiem nie jest przesyłana natychmiastowo, niektóre enzymy odpowiedzialne za poczucie sytości są uwalniane dopiero po trzydziestu minutach po rozpoczęciu posiłku. Jeśli jemy zbyt szybko, mamy zawsze tendencję do przejadania się. Rada: spróbujcie przewidzieć na posiłek conajmniej pół godziny. Niezależnie od tego, czy wasz posiłek jest dobry, czy odrażający, delektujcie się nim, powoli i z namysłem. 5. Zróbcie przerwę w połowie posiłku Zapytajcie się: czy jestem ciągle bardzo głodny, średnio głodny, prawie w ogóle już nie jestem głodny? Aby sobie pomóc, użyjcie skali sytości. Jeśli czujecie się pełni, zatrzymajcie się w tym punkcie. Nawet jeśli uważacie, że zostało wam jeszcze miejsce na czekoladowe ciasto. Powiedzcie sobie, że później jeszcze bardziej będzie wam smakować - w końcu nie żyjecie na środku pustyni i cukiernie są wszędzie. Natomiast, jeżeli głód wam ciągle dokucza, kontynuujcie posiłek. Rada: zapytajcie siebie, czy jesteście ciągle głodni, ze sztućcami odłożonymi na stole i z pustymi ustami. Najlepszym kryterium wskazującym, czy jesteśmy umiarkowanie syci, jest przyjemność, z jaką znów się zabieramy do jedzenia. Kiedy ta przyjemność zaczyna słabnąć, oznacza to, że najedliśmy już wystarczająco. 6. Przepędźcie pasożyty Filozofia zen mówi: „kiedy jecie, jedzcie ! kiedy czytacie, czytajcie!” Ta filozofia, oparta na znaczeniu chwili teraźniejszej, doskonale tutaj pasuje. Jesteście przy stole, przed sobą macie talerz. Przegońcie więc wszystkie pasożyty, które was otaczają. Nie czytajcie gazety, nie oglądajcie telewizora, nie rozpoczynajcie pasjonującej debaty politycznej. Zajmijcie się tym, co robicie. Oddajcie się temu. Bądźcie tym. Po prostu jedzcie. Oczywiście, jeśli jecie w grupie, nie ma sensu izolować się od ludzi jak mnich benedyktyński. Rada: praktykujcie regularnie przerwy. Czas na rozmawianie i słuchanie, czas na posilenie się. Krok po kroku, takie następowanie po sobie czynności będzie naturalne. 7. Ćwiczcie się w umiarkowaniu Istnieją trzy proste sposoby, aby jeść rozważnie i świadomie. Jedzcie wszystko, powoli, koncentrując się dokładnie na smaku pożywienia, i zostawcie nadmiar jedzenia na talerzu. Zredukujcie rozmiar waszych porcji na samym początku i zapytajcie się w połowie posiłku, jakie są wasze potrzeby. Zredukujcie liczbę dań podczas jednego posiłku. Dotyczy to głównie wielkich żarłoków. Albo nabierajcie tylko jedną porcję każdego dania - to z kolei dotyczy tych, którzy lubią podjadać. Rada: zaakceptujcie przerwę między daniami 8. Określcie swoje potrzeby Niewiele wam brakuje, żeby się rzucić na paczkę ciasteczek, takich pysznych, słodkich, kuszących... Czemu nie? Ale zanim przejdziecie do czynu, zapytajcie się: to ochota czy głód? Jeśli jest to głód, zjedzcie. Jeśli nie, zapytajcie siebie, co jest przyczyną takiej chęci. W tym ściśle określonym momencie, czy jesteście smutni? Zestresowani? Zdenerwowani? Źli? Radośni? Potrzebujecie pocieszenia? W rzeczywistości, nasze impulsy oraz nasze gwałtowne potrzeby są objawem jakiegoś problemu emocjonalnego: jemy, aby jakaś emocja za bardzo nami nie zawładnęła. Niezależnie od tego, czy jest to emocja pozytywna czy negatywna. Pozwólcie, aby odpowiedzi same do was przyszły, nic na siłę. Następnie wypijcie szklankę wody, przejdźcie się, zadzwońcie do kogoś. Chodzi o to, aby chęć na paczkę ciastek albo się utwierdziła, albo zginęła śmiercią naturalną. Jeśli trwa nadal, zjedzcie te ciasteczka z przyjemnością, bez obwiniania się. Istnieją bardzo duże szanse, że wcześniejsza praca z profesjonalistą nad waszymi emocjami pomoże wam określić rozsądne granice. Rada: w czasie każdego kryzysu i pokusy, spróbujcie odnotować w tym samym zeszycie emocje, które są z tym związane. Bez cenzury. Być może skończy się tak, iż zauważycie, że zawsze chodzi o te same emocje, które do was powracają jak bumerang. 9. Nie najadajcie się na później Strach przed tym, że zabraknie, obawa przed jutrem - to wszystko popycha nas do tego, że jemy tak, jakbyśmy robili zapasy „na wypadek gdyby...”. Ten lęk, tak charakterystyczny dla ludzi z niespokojnym temperamentem, jest często wywołany dietami. Ich gwałtowne, pustoszące działanie na psychikę i organizm jest przyczyną tego, że bronimy się, gromadząc jedzenie, co jest prostą drogą do przejadania się. Rada: wróćcie do momentu obecnego, jutro jest innym dniem. Tu i teraz, jaki jest stopień waszego głodu? Jedzcie tylko i wyłącznie na podstawie tych danych. Przypomnijcie sobie, cukiernie są wszędzie... 10. Bądźcie jedynym sędzią waszych potrzeb Jeść, aby zrobić komuś przyjemność, dokładać sobie na talerz, aby kogoś nie zdenerwować, pochłaniać wszystko z nosem w talerzu, aby uchronić się przed agresywną atmosferą przy stole... Grupa bardzo łatwo sprawia, iż wychodzą z nas wszystkie zachowania dysfunkcyjne. To dlatego takie ważne jest, aby pozostać w stałym kontakcie ze swoimi prawdziwymi potrzebami. Nie zwracajcie uwagi na to, czego oczekują od was inni, trzymajcie się swojego kierunku, swojej drogi. Oceńcie, czy jesteście syci, zatrzymajcie się albo kontynuujcie, nawet jeśli wasze towarzystwo robi inaczej. Co by się nie działo, pozostańcie skoncentrowani na ważych wrażeniach cielesnych. Rada: jeśli macie ochotę, od czasu do czasu, aby pofolgować sobie, zrobić sobie prawdziwą ucztę, z której wyjdziecie z prawdziwym uczuciem przejedzenia się, zróbcie to bez wahania! I tak przecież macie już ustalony tryb jedzenia, który pozwoli wam wszystko uregulować w kolejnych dniach. Oceńcie swój apetyt Przed jedzeniem, później przez całą długość posiłku, słuchajcie swojego głodu, umieszczając się na następującej skali : 1-3 zjadłabym/zjadłbym konia z kopytami 3-5 jestem głodny/głodna i to wszystko 5-7 właściwie to już mógłym/mogłabym przestać jeść 7-10 nie jestem już głodny/głodna, ale zostało mi jeszcze troszkę miejsca od 10 w górę: zaraz mi pęknie brzuch Jeśli oceniliście się na 3, prawdopodobnie nie potrzebujecie ogromnej ilości jedzenia. Od 4 do 5, spróbujcie już sobie nie brać dokładek, ostatni kęs smakowany z pełną świadomością powinien pozwolić wam zatrzymać się bez żalu. Od 6, przejedliście się, ale się nie obwiniajcie, trzeba troszkę czasu, aby wszystko uregulować. W danym momencie, możemy być głodni albo po prostu mieć tylko ochotę na zjedzenie czegoś, czegokolwiek. Nie zawsze jest łatwo to rozróżnić. Potrzeba pocieszania się przy pomocy jedzenia jest usprawiedliwiona. Uważajmy tylko, żebyśmy się nie stali idealnie naoliwioną maszyną, która zaczyna jeść, kiedy tylko jest jej źle. Mamy być wolnymi ludźmi, w pełni świadomymi swoich dziś na ten artykuł, pomyślałam sobie, że się nim z Wami podzielę Kilka rzeczy jest nam już pewnie znanych (np. dwa rodzaje głodu: prawdziwy i psychologiczny), ale moim zdaniem artykuł wnosi parę nowych rzeczy (np. najadanie się na później - tak jakbym miała umrzeć z głodu jak czegoś nie zjem przez np. 5 godzin . Szczerze mówiąc tego nauczyła mnie dieta... posiłki co 2-4 godziny, a jak już dłuższa przerwa to od razu mam schizę, że po tak długiej przerwie rzucę się na jedzenie, bo "głodzę organizm").A najfajniejszy cytat: "nie żyjecie na środku pustyni i cukiernie są wszędzie" Wpis może i bardziej pamiętnikowy, ale mojego prawie nikt nie czyta, więc wolałam napisać na forum.To katorga przyjaźnić się z kimś takim z litości, nie dość że zabija siebie to i nas, a my boimy się przerwać ta realcje bo nie wiemy czy czegoś sobie przez nas nie zrobi, to życie. W strachu a jak do czegoś dojdzie to my się za to obwiniamy że niby mogliśmy coś zrobić,ale tego nie zrobiliśmy.
W trudnej sytuacji życiowej osoby desperacko poszukujące zatrudnienia mogą wpaść w pułapkę zastawioną przez przestępców zmuszających ludzi do katorżniczej pracy. Problem jest globalny, nie omija również Polski. Dlatego warto zapoznać się z publikacją o tym, jak diagnozować pracę przymusową, ale równocześnie pełnej praktycznych porad. „Praca przymusowa jest obecnie najczęstszą formą handlu ludźmi na świecie, także w krajach wysoko rozwiniętych, w tym w Polsce. Ofiarami przestępców padają nie tylko osoby pokrzywdzone, ale także przedsiębiorstwa, które często nieświadome praktyk swoich dostawców tracą reputację i kontrakty” – tłumaczy Polskie Forum HR, którego przedstawiciele brali udział w opracowaniu publikacji: „Praca przymusowa: poradnik jak ją rozpoznać i przeciwdziałać”. W zespole byli także eksperci Polskiej Akademii Nauk, Konfederacji Lewiatan, Fundacji La Strada, prawnicy, ministerialni urzędnicy, a także naukowcy. Całość pracy zespołu odbywała się pod patronatem Ministerstwa Funduszy i Polityki Regionalnej oraz Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu. ”Poradnik jest skierowany do przedsiębiorstw, instytucji publicznych, organów administracji publicznej, organizacji pozarządowych, związków zawodowych, jaki innych podmiotów korzystających z pracy ludzi bezpośrednio (zatrudniając ich) lub pośrednio, które są świadome ryzyka i konsekwencji uwikłania w korzystanie z pracy przymusowej oraz które w sposób świadomy chciałyby wywiązać się z obowiązku zapewnienia poszanowania praw człowieka, w tym prawa do pracy oraz zakazu niewolnictwa” – podkreślają autorzy. Na początku obszernej publikacji zaprezentowano przykłady zachowań noszących znamiona pracy przymusowej, która często jest niewłaściwie rozumiana. Bo nie chodzi jedynie o przemoc. • Pracowałam od 13 do 17 godzin na dobę w jednej lub dwóch restauracjach. Jeśli po zakończeniu pracy i powrocie na kwaterę okazywało się, że jest niewystarczająco posprzątane, pracodawca zmuszał mnie do mycia okien lub sprzątania innych rzeczy pod groźbą nałożenia kary finansowej. • Spaliśmy na materacach, w osiem osób w jednym pokoju, który znajdował się nad restauracją, w której pracowaliśmy. Nie mieliśmy śpiworów ani pościeli, której ze sobą nie przywoziliśmy. Pracodawca zapewnił nam jedynie jakieś stare koce, pod którymi spali wcześniej inni pracownicy, którzy od niego uciekli. • Kiedy skończyły się nam wszystkie przywiezione pieniądze, a pracodawca dalej nie płacił, poszliśmy na pole, gdzie zbieraliśmy liście kapusty, żeby nie umrzeć z głodu. • Pracodawca nigdy nie wypłacił mi dokładnie takiej pensji, na jaką podpisałem umowę. Mimo że raz zapłacił mi więcej, zazwyczaj była ona dużo niższa (o 300–400 euro). Kiedy pytałem go o braki, tłumaczył, że odliczył za ubezpieczenie lub wykupienie pakietu Internetu na czas mojej podróży tirem. Kiedy rozbolał mnie ząb, a pracodawca zawiózł mnie do dentysty, okazało się, że sam musiałem zapłacić za usługę, ponieważ on w rzeczywistości nie wykupił dla mnie ubezpieczenia. Nie zabrakło także przykładów z naszego „podwórka”, czyli sposobu traktowania zagranicznych pracowników przez nieuczciwych pracodawców: • Umowa, którą podpisaliśmy, była spisana w języku polskim. Kobieta, która nas rekrutowała, wytłumaczyła nam treść umowy, którą mieliśmy podpisać już w Polsce, ale… sama polskiego nie znała. • Pracodawca zagroził mi, że jeśli porzucę pracę, to anuluje mi wizę i powiadomi policję, że jestem w Polsce nielegalnie. • Pracodawca oszukał nas co do legalizacji pobytu. Mówił, że w związku z tym, że jesteśmy w Polsce uważani za cudzoziemców, nie mamy się komu poskarżyć („Jak myślisz, komu uwierzą, mnie, byłemu policjantowi, czy jakiemuś cudzoziemcowi?”). Autorzy poradnika cytują definicję pracy przymusowej stworzoną przez Międzynarodową Organizację Pracy: „do której dana osoba nie zgłosiła się dobrowolnie i która jest wykonywana w sytuacji zagrożenia karą (tzn. pod przymusem) stosowaną przez pracodawcę lub inną stronę trzecią względem osoby pracującej. Przymus może mieć miejsce już na etapie procesu rekrutacyjnego, by taką osobę zmusić do przyjęcia pracy, lub gdy osoba już pracuje, zmusić ją do wykonania czynności/zadań, na które nie wyrażała zgody na etapie rekrutacji, lub by uniemożliwić jej opuszczenie pracy”. MOP szacuje, że w skali globalnej ofiarami procederu każdego roku pada kilkanaście milionów osób. A najbardziej narażeni są pracownicy domowi, a także zatrudnieni w sektorze budownictwa, wytwórczym i rolniczym. W Polsce problem rzekomo jest marginalny, ale na pewno istnieje. Zwłaszcza od czasu, gdy nasz rynek mocno otworzył się na pracowników z zagranicy. Jest sporo symptomów mogących oznaczać, że pracownik już stał się ofiarą wykorzystywania przez pracodawcę. Oczywiście, do najpoważniejszych należy przemoc i groźby, ale to również praca bez umowy, odmowa wypłaty wynagrodzenia, konfiskata dokumentów tożsamości, czas pracy przekraczający normy. Ponieważ adresatem poradnika są przede wszystkim pracodawcy nie brakuje wskazówek, w jaki sposób eliminować działania lub zachowania skutkujące pracą przymusową. Ważnym aspektem jest bieżący nadzór, bo bywa, iż szefowie dużych przedsiębiorstw nie mają wiedzy o niegodnych działaniach pracowników na kierowniczych stanowiskach. Ważna rolę w walce z procederem odgrywają również biznesowi partnerzy, którzy mogą oponować (a wręcz powinni), jeśli zauważą, że potencjalny kontrahent wykorzystuje pracowników do niewolniczej pracy. W poradniku znajdziemy również informację gdzie można zgłosić takie przypadki. Oczywiście, w pierwszej kolejności można zadzwonić pod numer alarmowy, ale istnieje wiele organizacji pozarządowych, które mogą pomóc. Często bywa, że pracownicy mający na utrzymaniu rodziny godzą się na zbyt wiele w zachowaniu pracodawców, nie protestują nawet na ewidentne nadużycia i nie zdają sobie sprawy, że padają ofiarą pracy przymusowej. Dla nich przygotowano ankietę, z którą warto się zapoznać.